Hér er ennþá jafngaman. Ekki halda samt að ég sé uppiskroppa með harmsögur því hjólahnakkurinn minn sér til þess að ég hef nóg að kvarta yfir. Hann er gerður úr þýsku stáli og yfir því liggur þunnt hert leður. Hann er mjórri en bæði mamma mín og systir og hann flengir mig meira og fastar en Ásgeir. Hann er ekki hnakkur margra orða heldur lætur hann verkin tala. Uppáhaldsstellingin hans er ,,backriding cowgirl" (þessi sem cosmo er alltaf að lofa) og honum finnst best að gera það undir berum himni. Hann ríður mér svo að fullu að ég er marin á skaparbörmunum. En hann fær aldrei nóg. Þýska stálið hefur endalaust úthald. Þessvegna treysti ég mér ekki í full-action með honum nema tvisvar í viku. Svo er ég líka viss um að með þessu framhaldi missi ég tilfinninguna og verði ófullnægjanleg þegar Ásgeir kemur lokst og heimsækir mig.
Ég er þó ekki við eina fjölina felld því ásamt því að vera tekin af hjólahnakkinum mínum þá hefur ófátt mýið fengið að bragða á vessum mínum. Afleiðingar gjörða minna eru eins og afleiðingar annarra lauslátra stelpna, svakalegur kláði.
En ég stend við gefin loforð svo hér er strákur dagsins:
viðbót: ég valdi ekki væmna varabakgrunninn á myndasíðunni. Hann sjálfvaldist og vill ekki afveljast og trúið mér ég hef reynt. Svo ekki láta hann hafa áhrif á kúlímyndina sem ég veit að þið hafið af mér.