Vávávívá, seinustu vikur eru búnar að vera alveg massaviðburðaríkar eiginlega alveg pisseviðburðarríkar. Fyrir það fyrsta færði Ásgeir mikla líkamlega fórn til þess að geta eytt nokkrum dögum með mér hér í Gerlev. Þannig er nefninlega mál með vexti að þarþarþarseinasta helgi var eina helgin sem hann gat heimsótt mig sökum náms síns og þarþarþarseinasta helgi var líka eina helgin þar sem allur skólinn þurfti að taka þátt í 20 klukkutíma kapphlaupi sem innihélt m.a.: hlaup, línuskauta, hjól, þrautabraut, sandmokstur, sund í ísköldum sjónum klukkan ellefu að kvöldi til og hugarþrautir ýmsar. Með mér og Ásgeiri í liði voru:

innskot: ohhhh það var verið að ráðast á mig þar sem ég sat ofkæld með te-ið mitt við tölvuna og ég drepin af tveimur strákum og einni stelpu með skeið. Það er svona leikur í skólanum að allir eiga að drepa e-n með e-u og ef ég er drepinn fær morðingi minn fórnarlambið mitt. Ég er svo pirruð og tapsár að ég gæti brotið borð. Ég get ekki skrifað meira af reiði. Ég er farin að lemja stráka og bíta hausa af öllu kviku. Djöfull.

fimm dögum seinna: Ég er búin að jafna mig. Eins og ég var að segja þá var ég og Ásgeir ekki ein í liði heldur skipuðu það með okkur þau Annas og Nadia. Annas er algjör kappi en Nadia er hins vegar mesta byrgði sem ég hef komist í kynni við. Hún gat ekkert sjálf. EKKERT. Við höfðum eitt hjól og eina línuskauta (sem aðeins ég og hún pössuðum í) til að deila milli okkar. Hún gat ekki hlaupið svo hún var sett á línuskautana. Hún gat ekki klætt sig í þá sjálf - ekki einu sinni þegar hún var að fara í þá í sjötta skipti. Hún gat ekki klætt sig úr þeim sjálf- ekki einu sinni í sjötta skipti. Hún gat ekki staðið upp í þeim sjálf, hún gat ekki staðið á þeim sjálf og hún gat ekki með nokkru móti gert neitt gagn. Alla þá 82 kílómetra sem við ferðuðumst hélt hún dauðahaldi í Ásgeir sem dró hana um holt og hæðir á hjólinu. Ég er ekki að ýkja þegar segi að 75 kílóa ferðataska á hjóli hefði verið betri liðsfélagi. En Ásgeir var hetja.

Hér gæðir Nadia sér á súkkulaðistykki. Hún átti ekki í vanda með það. Unnur prýðir svo bakgrunninn. Það er kannski fullmikið sagt. Hún er allavegana þarna í bakgrunninum.
Þórfríður gæðir sér á þurru rúgbrauði með káli, skinku og osti á einni stöðinni.

Annas kappi þreyttur og sveittur á hlaupum.

Hér er Ásgeir að taka landafræðiþrautina í rass á meðan Annas nær andanum(merkja 36 lönd á kort og höfuðborgir þeirra. Ein villa jafngilti bið í eina mín.) . Stjórnendur kapphlaupsins göptu þegar hann rétti þeim rétt útfyllt blaðið og kvaddi.

Lokaspretturinn

og 18 klukkutímum, miklu súkkulaði og orkubörum síðar komum við í mark.

Ég reyndi að blogga í dag. Það verður ekki af mér tekið. Annars var ég á ráðstefnu international nema um Evrópusambandið um helgina og hitti þar bæði fyrir ungverskan tvífara Ásgeirs og besta kökukrem sem ég kef smakkað. Tomek og Mikolaj lærðu svo báðir að segja ,,Smyrðu mig í súkkulaði". Sem betur fer sagði ungverski tvífarinn það ekki. Hefði hann verið þakinn kökukreminu er aldrei að vita að ég hefði látið hann duga. Hitt bloggið á morgun.

eftir 32 +/- 10 mínútur fer ég í sleik