Þegar þú ert farinn að...

... hugsa um barráttusögu auðleysts koparklóríðs, sem bindur ekki bagga sína sömu hnútum og aðrir, fyrir réttindunum að fá að vera torleyst jafnvel þó það geti það ekki (rétturinn til þess er það sem skiptir máli). Koparklóríið mun eiga við ramman reip að draga í bókstaflegri merkingu þ.s. römmu sýrunni Brennisteini, sem hefur asklok fyrir himinn, finnst þetta af, frá og vitagagnlaust og reynist þ.a.l. Koparklóriðinu óþægur ljár í þúfu!

... finnast það eðlilegra að deyja úr hori en hor!

Þá er best að halda í bólið og gefa efnafræðiprófinu langt nef.

Í dag lærði ég hvernig fiskilím og hökumök eða hökuhak er sagt á ensku. Mikið er ég fegin. Ég hef nefninlega verið að hafa áhyggjur af því hvernig ég get bjargað mér á minni böguðu ensku en NÚ er það ekkert mál!

Ég er hamingjusöm! Virkilega hamingjusöm! Ég veit ekki af hverju,en ég bara er það. Það er stærðfræðipróf á morgun og það truflar mig ekkert. Ég ætla bara að gera mitt besta, meira get ég ekki gert. Það besta verður bara að vera nóg. Svo eru mannkostir ekki mældir í einkunnum.

Danska er furðufallegt mál. Allt verður svo ljúft þegar það er sagt á dönsku. Í raun finnst mér danskan margfalda gildi orða og gera merkingu þeirra einlægari. Ég vil að e-r tjái ást sína á mér á dönsku. Já danska er mál ástarinnar.

Mér þykir líka vænt um marga. En ég er ekki nægilega dugleg að sýna fólki hvers virða það er mér. Í þessari viku ætla ég að reyna að bæta úr því og ég ætla líka að reyna að fara fyrr að sofa.

Ég er væmin og áskil mér fullan rétt til þess. Ég lái ykkur ekki ef þessi póstur vekur með ykkur velgju, en það mun lagast.

Þorri þriðju bekkinga hefur óbeit á mér því ég var harðorð við einn þeirra. Á næstu kóræfingu ætla ég að reyna semja frið og vona að hann og hans hyski fyrigefi mér. Mér finnst samt hallærislegt að vera með enniskomplexa.

Gunnar bekkjarbróðir er ljúfmenni, mjúkmenni og heljarmenni.

E.s. Það er byrjað. Frænka mín var að hringja núna í mömmu. Ég kallaði hátt svo hún heyrði: ,,Harpa mér þykir vænt um þig!". Pabbi kom strax til mín tók utan um mig og horfði áhyggjufullur á mig og spurði: ,,Saga, er allt í lagi? Líður þér e-ð illa?" Það tók mig rúmlega mínútu til að fá hann til að sleppa mér og trúa því að ég væri heil á geði. Ef svona heldur áfram verð ég skólafíflið í lok vikunnar. Spurning hvort ég segi ekki bara þeim sem ég er handviss um að viti það ekki, að mér þyki vænt um þá og vona að þeir verði ekki of skelkaðir.