Ég var að spá. Fyrst að það þarf 50% sjón samkvæmt þessum umrædda staðli sjónmælikallsins minns til að keyra þ.e. án gleraugna og ég hef ekki nema 20%, má ég samt hjóla?

Nú ætla ég að sjá til hvort ég get platað blogger:

London

Er stór

Þessi mynd er tekin fyrsta kvöldið úti í London. Þá hafði mér þegar tekist að bragða þrjár mismunandi súkkulaðitegundir. Þessi er sú fjórða. Hótelherbergið er svo öllu hógværra en ég og sést lítið í bakgrunninum. Þema þessarar myndaseríu verður ,,Lokuð augu": (held að mér hafi tekist ætlunarverk mitt. Múhahaha! Já, og ástæðan fyrir því að það eru bara myndir af mér eru að Ásgeir sendi mér bara þær. Það eru myndir af honum á hans bloggi.)

Ahh, góði markaður, betri ber og bezti Ásgeir. Stuttu eftir að þessi mynd var tekin varð ég matrósarjakka ríkari. Vei.

Já ég veit, ekkert gaman að skoða myndir frá London sem hefðu allt eins getað verið teknar heima hjá mér að bragða hina ýmsu Mackhingtossmola. Þetta súkkulaði er samt merkilegt. Það var með engiferi. Fyrst bragðaðist það eins og soyjasósa, svo eins og súkkulaði með soyjasósu og loks eins og súkkulaði með engiferi. Þá var það líka orðið gott.

Þessi mynd er sú seinasta frá landinu London. Úps, hahahaha, ég veit alveg betur ég meinti fylki.

Rýn

Þegar ég var í níunda bekk tóku mamma og pabbi eftir því að ég var farin að rýna á hitt og þetta og tóku mig því til augnlæknis. Ég var greind væg-nærsýn með örlitla sjónskekkju. Eftir tár, fullyrðingar um kærastaleysi og almennan ljótleika féllst ég þó á að fá mér gleraugu. Þau voru og eru ljót. Svört og eggjalaga. ,,Klassísk” fullyrti pabbi minn. Þetta hafði það þó í för með sér að notaði gleraugun minna en ætlað var, miklu minna. Ég set t.d. gleraugun ekki upp í bíó fyrr en búið er að slökkva ljósin og myndin byrjuð svo tek ég þau af í skyndi um leið og birtir í salnum. Þau eru nefninlega lýti. Ljót, ljót,ljót.

Nú, fimm árum seinna, nota ég þau enn minna. Ég sit á fremsta bekk í skólanum, sé ekki skýrt og nota gleraugun aðeins ef ég gleymi þeim ekki heima. Ég æfi fótbolta og handbolta, ég sé engin andlit á vellinum og ég nota gleraugun ekkert, aldrei, hvergi. Ég er hinsvegar orðin mjög flink að þekkja líkamburði og hlaupatakta í íþróttunum og sirka út markið. Einnig hef ég tamið mér leið til að sjá í fókus í skólanum með því að mynda lítið gat með puttunum og horfa í gegngum það. Það er þó frekar seinvirkt. Hraðvirkara er krossgátuaðferðin, ég sé klessur á töflunni, þær eru sex, í þeim eru tveir til fjórir tiltölulega skýrir stafir; tvö A og J og kannski R, við erum í líffræði, orðið er ,,hjarta”. Svo nota ég gleraugun ekkert utan skóla og bíóhúsa (í þau fáu skipti sem ég horfi á sjónvarp færi ég mig bara alveg upp að því).

Í fyrradag dró Ásgeir mig í sjónpróf. Í stuttu máli greindist ég með 20% sjón (jákvæðara en að segja 80% blind) sökum mikillar nærsýni og meiri sjónskekkju.

Ég er búin að velja mér gleraugu. Þau eru ekki svört og ekki eggjalaga. Pabba finnst ég bara eiga að skipta um gler í gömlu, þessum klassísku. Ég held að hann skilji ekki vandann.