Tár, bros og O.C.!

Ég náði hámarki kvenleikans áðan þar sem ég sat í góðra vinkvenna hópi, með súkkulaði í seilingarfjarlægð og táraðist yfir lokaþætti O.C. Mér leið eins og persónu úr amerísku gelgjumyndunum. Ég held ég þurfi að fara að taka í nefið eða e-ð svo ég verði aftur söm!

Eftir að hafa fylgst með vandræðagangi O.C. félaga finnst mér ég hafa það nokkuð gott þar sem ég er hvorki með barni né á við alvarleg fjölskylduvandamál að stríða. En þá fór ég að hugsa um mínar krísur í gegnum ævina. Kannski er erfitt að ímynda sér Ryan, Summer,Therishu eða Choen glíma við þær, en þær eru þó nær sannleikanum en þessi sápa:

Frá því ég man eftir mér - 3 ára:

-Á þessum aldri voru brjóstin hennar mömmu það besta sem ég vissi og sá möguleiki að Guðfinnur heimilislæknir plástraði yfir þau olli mér miklum áhyggjum.

3 - 5 ára :

-Áhyggjur yfir að vera ekki fyrst á klósettið á morgnanna urðu þó nokkrar þar sem ég varð snemma mjög kappsöm. Ég varð bálreið ef mamma dirfðist að fara á undan mér á klósettið þó svo að ég hafi verið sofandi og hún í spreng.

5 - 6 ára:

-Á þessum aldri fór ég á leikrit um ruslaskrímslið ógurlega sem át alla þá sem sóðuðu út. Í lok leikritsins var hverju barni gefin perla og sagt að fela hana. Ef ruslaskrímslið fynndi ekki perluna þá væri fjölskylda barnsins óhult. Því var ég öllum stundum að hlaupa heim til að athuga hvort perlan góða væri ekki örugglega enn á sínum stað því hver vill láta ruslaskrímsli ráða niðurlögum fjölskyldu sinnar?
-Fimm ára trúlofaðist ég Baldri. Við vorum miklir materíalistar og farin að safna okkur fyrir fyrstu íbúðinni á sjötta árinu.
Við eyddum mestum tíma í að smíða flugvél úr massívu timbri og knúsast. Mömmu hans var ekkert um þetta kelerí gefið svo við stálumst gjarnan inn í runna og rör til að fela ósómann. Eitt sinn áttum við líka eldheitar stundir í grænni laut við Hafravatn. Ég hafði þó gífurlegar áhyggjur af því að mamma hans kæmist að öllu saman því flugvélasmíðin gekk hægt og mátti af því draga að við værum kannski að smíða eitthvað annað… ! Áhyggjur yfir að Baldur yrði sterkari en ég voru líka fyrir hendi.

7 ára:

-Í einum myndmenntatíma í Landakotsskóla litaði ég mynd af grænni rós. Fyrr en varði var ég kölluð upp að kennaraborðinu og sagt að grænar rósir væru ekki til. Ég var vinsamlega beðin um að lita þær öðrum litum. Þetta fannst mér heldur súrt í broti og fullyrti að í Kína væru sko grænar rósir. ,,Þú ættir að sjá grænu rósabreiðurnar í Kína!" sagði ég kokhraust. Eftir þetta hafði ég töluverðar áhyggjur af því að upp um skrökvið kæmist.

8 ára:

-Þetta skólaár var Margrét Müller umsjónarkennari minn en hún hafði flust til landsins frá Þýskalandi í seinni heimstyrjöldinni. Þeir sem hafa séð Landakotsskóla vita eflaust að elsta byggingin hefur nokkra turna og í þeim efsta og mesta bjó Margrét. Margrét var lítil og grannvaxin, talaði með þýskum hreim og horfði ávallt hvasst á nemendur yfir brúnleit gleraugu. Margrét hafði e-n tímann lent í slysi því annar fótur hennar var að hluta til úr járni. Þegar hún gekk um heyrðist alltaf léttur skellur og marr. Margrét var í tveimur orðum mikill barnahrellir og til eru af henni margar sögur sem gætu eflaust fyllt heila bók en látum eina duga þar til í næsta pósti.

Í Landakotsskóla var nestistíminn tiltölulega stuttur og erfitt fyrir nemendur að klára nestið sitt. Kannski ekkert tiltökumál ef e-r annar en Margrét hefði kennt okkur. Ef e-r var enn að borða þegar hringt var inn í tíma var henni að mæta. Stundum kom það fyrir að lestratíminn var seinasti tíminn fyrir matarhlé og þannig var það þennan umrædda dag. Í bekk með mér var drengur sem átti erfitt og kunni t.d. ekki að lesa. Margrét lét okkur hin kenna honum til skiptis (sem útskýrir kannski að mörgu leiti hve seinn hann var í námi). Þennan dag var komið að mér og átti ég að fara með honum yfir næstu tvær opnur í lestrarbókinni. Þegar tíminn var búinn vorum við enn að og nestirtíminn stutti upphófst án þess að við hefðum lokið því þrekvirki að komast yfir heilar tvær opnur sem sögðu í mesta lagi: ,,Ari sá sól, sólin var gul….". Þegar við vorum loksins búin voru nokkrar mínútur eftir af nestispásunni. Í stresskasti reif ég upp nestið sem þetta árið var rúgbrauð með smjöri og kæfu og með því kókómjólk. Ég byrjaði að troða því í mig. Ég man hve bekkjarsystkini mín dáðust af hetjuskapnum og hvöttu mig til dáða. Margrét hratt upp dyrunum á kennslustofunni einmitt þegar síðasta hringingin var að dofna og allt brauðið var komið upp í mig (ótuggið). Hún leit hvasst yfir hópinn til að sjá hvort allir væru ekki örugglega búnir. Augu hennar staðnæmdist á pottaklipptu strákastelpunni sem sat með úttroðinn munn og reyndi af öllum mætti að halda brauðinu uppi í sér. En nú gat ég ekki meira, kúgaðist og spýtti loks brauðinu út úr mér. Afleiðingin var að ég missti um alla framtíð löngun í rúgbrauð með kæfu!

9-12 ára:

-Á þessum árum tókst mér að sannfæra sjálfa mig um að ég yrði dópisti þegar ég yrði stór. Þetta þótti öllum óþarfa áhyggjur, sérstaklega föður mínum, því í daglegu tali var ég farin að tala um ÞEGAR ég yrði dópisti það var ekkert ef lengur. ,, Pabbi, ÞEGAR ég verð dópisti þá áttu ekki eftir að sjá eins mikið af mér því ég verð líklegast meira úti en vanlega, þú skilur?" ég hafði rosalegar áhyggjur af því hvernig færi nú fyrir mér ÞEGAR ég myndi breytast í dópista!

13-15 ára:

-Áhyggjur af fjárans píptestinu sem við vorum skyldug til að taka á þessum árum. Þá helst að ég fengi minna en Herdís því við litum nánast á útkomuna sem mælikvarða á mannkosti.
-Samræmdu prófin skelfdu mig einnig mjög sem og önnur próf.

16 ára:

-Þetta ár sýktist ég af komplexaveikinni og fékk minnimáttarkennd yfir fáránlegustu hlutum. Svo engdist ég af áhyggjum af óendurgoldinni ást á stórum strákum.

Eins og þið sjáið þá er ég mjög svo áhyggjufull manneskja. Því ber að vera góð við mig og klóra mér á bakinu og syngja fyrir mig lagið Ást eftir Ragnheiði Gröndal.

Tilvitnun póstsins: Ég er að koma! - stundi Herdís þegar henni tókst næstum að ræsa túrbó X 313 sláttuvélina sem við notum í Blómálfunum.

Fróðleiksmoli póstsins: Hvítbaunir eru til í öllum stærðum og gerðum