Klukkan er sjö að morgni og íbúðin mín hefur fyllst af tuttuguogfjórum unglingssjómönnum. Þar af eru tólf unglingsstrákasjómenn. Heimasætur í þessari aðstöðu ættu að hoppa hæð sína af gleði og greddu. Ekki ég. Þetta eru líka bekkjarbræður mínir og mér finnst þeir óþroskaðir, asnalegir og í mesta lagi bróðurlegir. Alveg eins og í barnabókum. Í Landakotsskóla bar ég meiri virðingu fyrir bekkjarbræðrum mínum. Þá var virðingin líka gagnkvæm og þeir skipuðu mig konung sinn. Já, mér getur ekki líkað við nokkurn mann án þess að hann kitli hégómagirni mína.

Seinasta vika hefur verið viðburðarík í skólanum verandi sú seinasta. Ég fékk til að mynda bæði skó og skaparhár í munninn á meðan ég stóð kramin milli fimmtu og sjötta bekkinga í gangaslaginum. Hann var með nýju sniði í ár. Sextíu útvaldir sjöttu bekkingar á móti sextíu útvöldum fimmtubekkingum. Ég er sumsé í rektors útvöldu þjóð.

Nú ætla ég að klæða mig í sjóamannagallann og troða í pípuna og halda áfram að dimmitera.